Kamis, 15 Mei 2014

Hungang

Jum'at, 16 Mei 2014

Kisah di sakulahan SDN Waluh-waluh. Utuh ne murid kalas 4. Urangnya sabujurnya pintar, tapi pina ambungan. Pamandirannya lanji wan carubu. Mun dilihat pamandirannya nang kaya urang beakal umur 40 tahunan. Rancak banar pak guru wan buguru nang masuk ka kalas 4 manyarik-nyarik imbah mandangar pamandiran Utuh. Walaupun sabujurnya dalam hati, pak guru wan buguru maakui kapintaran Utuh.
Takisah rahatan hari Jumahat subuh rahatan palajaran muatan lokal bahasa daerah Banjar.
“Pagi anak-anak? Hari ini kita balajar ba ulah kata-kata pulang, nang kata-kata ni bartima akan cinta,” jar Guru Imah imbah masuk ka kalas 4.
“Ciiiiyeeeeee….ciiiyeeeeee, cinta kah Bu?” jar kakanakan pina gigir sakalasan.
“Hohohoohoho (tatawa), ia banar, buhan ikam harus ba ulah kata-kata cinta, tapi ingat akan lah! Jangan hungang kata-katanya! Mandangar kah Tuh jangan hungang, ingat akan lah Tuh?” sambil mamadahi Utuh Ujai nang rancak bapandir lanji.
“Uki Bu!” jar Utuh.
“Ayu, nang partama Aluh Karamunting, ulah kata-kata nang bartima cinta!” jar Guru Imah.
“Hidup tanpa cinta bagai taman tak barbunga,” jar Aluh.
“Nah mantap Aluh, 100 san kam lLh ai. Amat, mana Amat nih? Ikam lagi Mat!”
“Dunia tanpa cinta, laksamana lukisan nang tanpa warna,” jar Amat.
“Nah bagus banar kata-kata Amat, 100 jua san kam Mat ai. Udin lagi giliranya!”
“Kalau cinta sudah membara, salah pun dianggap benar baginya,” jar Udin.
“Nah bujur banar Din ai, 100 jua san ikam. Utuh lagi, awas Tuh lah pina lanji, kupangkung ikam,” jar Guru Imah sambil maliati Utuh.
“Hemmmmm, Ibu yet wan ulun kaitu. kada sayang nih ibu guru wan ulun,” jer Utuh.
“Ciyeeee…..ciyeeeeeee, rayu tarus tuh……..” jer kakanakan pina habut wan riuh.
“Muyak Tuh ai, lajui ha ulah kata katanya!”
“Sabar pang bu,” (sambil mangijipi mata), “ehhheeeem,” (badehem). “Kalau cinta sudah
bersemi…….Bulu katiak rasa indomi,” jer Utuh, langsung tumbar kakanakan nangkaya wanyi kana tawak.
Bu guru raum mamikir akan kata kata Utuh. Hari nang ka 2 pulang. “Eheeeem,” (bedehem, putungan kada samangat malajari), “Pagi anak-anak, hari ni kita balajar ba ulah ka panjangan pulang lah!”
“Pagi jua bu, inggih Bu ai.”
“Tapi ingat akan, jangan ma ulah ka panjangan pina hungang! Ma asi kada Tuh? Amun kada ma asi, paraya ikam sakulah,” jar Ibu Imah mamadahi Utuh.
“Uki Bu,” jar Utuh.
“Nah, awas kam Tuh lah. Ayuha, Aluh pulang nang partama!”
“ABRI, Angkatan Barsanjata Ripublik Indonesia,” jar Aluh.
“Nah bagus Luh, Amat pang pulang Mat!”
“STNK, surat tanda kandaraan bamutur ,” jar Amat.
“Nah, pintar Amat, ikam lagi Din!”
“KTP, Kartu tanda panduduk,” jar Udin.
“Mantap Din, nah, nih giliran Utuh pulang Tuh lah! Tapi ingat akan Tuh ai jangan lanji,” jar buguru.
“Inggih jurang ibu ni, muyak banar, jar ulun inggih, inggih tu bu ai,” jar Utuh pina sangkal haur disalah akan tarus.
“Ikam tu tuh ai, inggih inggih ai tarus, ma asinya kada, awas ikam ba ulah kapanjangan: Perusahaan Undang Karing Indonesia,” jar buguru.
“Naaaaaahhhhhhhh Ibu lanji, napa ni pian Bu, kana di muntung kah,” jar Utuh.
Tapauuuuuu (manapak di bahu), “Aku mancuntuh akan bukit ai, supaya ikam jangan kaitu, lajui ha Tuh ai, ulah ka panjangan!” jar buguru pulang.
“AMABA’DU,” jar Utuh.
“Nitu bahasa arab talapak bica ai, lain kapanjangan, nitu kata-kata imbah muqadimah amun urang handak caramah, Amaba’du tu, dasar hungang jua kakanak ngini, jar buguru pina manyanyarik.
“AMABA’DU tu Baik ba huma pada ba dadu,” jar Utuh pulang.
GambarGuuuuupRrrrAkkkk (siup buguru mandangar kapanjangn Utuh).***
Sumber : banua hujung tanah

Tidak ada komentar:

Posting Komentar

Jalani Hidup Apa Adanya

 Jumat, 31 Januari 2025 Jalani hidup ini apa adanya, dengan penuh ketulusan dan keriangan. Insya Allah hidupmu akan tenang, aman, damai, dan...